بهترینش را هر سال در عاشورای خودمان ببینیم و تعریفمان را از شهادت و نگاهمان را به شهید : «ما به دعوت هل من ناصر ینصرنی حسین پاسخ دادیم اما چه ؟ حسین ضجه می خواهد !»(۲) این بود عمل ما برای شهید، آیا چنین تفکری می پذیرد که کسی را شهید ببیند جز آنچه گفته شد؟ تفکری که شهید را موجودی ماورایی می داند، می تواند بفهمد که هر که بر عقیده اش پافشارد هم شهید است ؟ آنها شهید را کسی می دانند که خود را با بمب به ساختمانی بکوبد و شاید چند نفری را کشته و زخمی کند.

نه ! شهید این ها نیست. شهید انسانی نیست که در یک نبرد رویائی کشته شود. شهید وقتی شهید است که فریادش را زد. شهید وقتی شهید می شود که واژه اعتراض مقابل کژی را بر زبان آورد. او همان لحظه شهید شد که پای حرفش ایستاد. و شهید، چه نام جالبی هم دارد، چه معنایی هم دارد، گواه، حاضر، ناظر. شهادت یک حادثه ناگوار و دردناک نیست، شهادت یک حماسه است، یک شکوه است، یک واقعیت است.

و علی شریعتی، علی شریعتی همان زمان که مقابل دستگاه استعمار و استبداد ایستاد و ضلع استحمار را بر آن افزود شهید شد. شریعتی را نه ترور کردند، نه اعدام کردند، نه سال ها به کنج زندان های طولانی مدت رفت. اما وقتی شهید شد که به دستگاه زر و زور و تزویر «نه» گفت. او «با آغاز تصمیم خویش، با آغاز انتخاب خویش به شهادت رسید» (۳)

او شهید است. ایمان دارم که شهید است. چه او را کشته باشند یا خودش را کشته باشد یا که مرگش طبیعی باشد، مانند هر کس دیگر، یا هر چه که آن را مرگ می نامند. تفاوتی نیست، او در هر حال شهید است، معلم شهید ...

« وقتی در صحنه حق و باطل نیستی، وقتی که شاهد عصر خودت و شهید حق و باطل جامعه ات نیستی، هر کجا که می خواهی باش، چه به نماز ایستاده باشی، چه بشرات نشسته باشی، هر دو یکی است. شهادت حضور در صحنه حق و باطل همیشه تاریخ است»(۴)

و او شاهد جاودان حق و باطل تاریخ است. او هنوز هم شاهدی بر حق و باطل و بر ظالم و مظلوم است. او هست تا تاریخ هست، چون شهید هست و شهید در دل تاریخ است.

پ.ن :

(۱) جلال آل احمد
(۲) دکتر علی شریعتی م.آ ۱۹ ص ۲۰۳ (حسین وارث آدم )
(۳) همان ص ۲۲۳
(۴) همان ص ۲۰۵

جلال افشار :: jalal_afs@yahoo.com